Yorgunum

Yorgunum,
Zamanla yorulmuþum. Ýnsan hamuruyla yoðrulmuþum. Gunduz ve gecenin arasýnda kalmýþým.
Ölüm yarasý sýzlarken içimde, Nefesim tükendi her seferinde.
Yaþayabilir miyim yaban ellerde?
Yüreðimde birikmiþ kýrgýnlýklarým var...
Umutsuzum,
Üstelikte mutsuzum...
Hiç sormayýn halimi sinmiþ ve bitmiþim.
Geceler karanlýðýn yükünü omuzuma sirtlayýnca;
Kendi yagmuruyla boðulunca gökyüzü,
Dogurunca yýldýzlar öbek öbek yalnýzlýk
Bir anlýk da olsa,
Durdurabilir miyim dünyayý...
Dönerken rüzgârin her yönüyle
Ýzini bulabilir miyim ? kuþ kalbine gül koyup uçasim var...
Akan kanlar mum ýþýðýnda pencereden sýzýyor, Yanýp sönerken tüm karanlýk evlerde.
Acýlardan susuzluðumu icime akan gözyaþlarým dindiriyor. Herkesten ve herþeyden kacasim var. .. Vurabilir misiniz kaderimin alnýndan
Ölmeden hayatý, Yasayasim var... Figen ANAR
Sosyal Medyada Paylaşın: