YÜZÜNÜ ÖPEMÝYOR ÝNSAN
Döner demiþtim hayallerim el ayak çekilince
Gittin dönmedin
Galiba ben seni özlüyorum yeniden
Ýsterdim gülüþlerimin caddesi olsun yanaklarýn
Ýsterdim elbet geçeyim her sabah gözlerinin sokaðýndan
Her defasýnda alt üst oldum
Adý sevda olan bu bulaþýcýdan
Anladým ki bir giz vardý
Senin saçlarýnýn yüzünün kendisinde
Ama geç öðrendim
Her çalgýnýn bir akordu var kendine göre
Anlayacaðýn kýþ içindeyim oldum olasý
Oysa bir ayý döndürürdü adýn
Bir çift göze dalýp boþluða tutunduðum
Gülmeyin
Bir aþk söyleyin bana acýlara batmamýþ
Sanýrým bütün büyü gecedeydi ama
Çünkü güz bitti sular köpürdü de kaç yýl
Kapanmadý gözlerinin açtýðý yara
Ve hala cellat oluyor her gece
Þimdi yaþým yolculuk yaþý
Yüzümdeki çizgilerden
Kalbimdeki kýrýklardan baþka
Hiç bir þeyim yok yanýmda götürebileceðim
Biraz ateþim yüksek bu akþam
Biraz da hýzlý mý çarpýyor kalbim ne
Herkes yorgunsun diyor
Ben özledim diyorum
Bir de içimi dökemedim ya
Yazdýðým hiç bir þiire
Küflenmekte hislerim mavi yeþil arasý
Yürüyebiliyorum hâlâ sendeleyerek de olsa
Dökülürken dört yanýmda yapraklar
Nereden estiðini bile bilmiyorum rüzgârýn
Akþam gelip serilince göðün üstüne
Kalakalýyorum bir baþýma
Bacalardan inen kurumla beraber
Gece karanlýk
Gece uzun
Sabah isimsiz sancýlara gebe
Bir þey daha öðrendim yaþayarak
Ýnsan yalnýz kalýnca unutmuyor hatýrlýyormuþ
Bir de
Güya þiirler yazdýðým için çok zengin miþim
Oysa aþk bende tutuklu ben þiirlerde mahpus
Onca yýlýn özeti
Mülkiyetim kimsesizlik
Ve ne yazýk çok geç anladým
Yüzünü öpemiyor insan
Tesellim
Güneþ diz çökenleri deðil
Önce ayakta duranlarý aydýnlatýyormuþ