Arife Mektup 7
Sen gideli saat durdu zaman kendisini sildi
Gece zifri karanlýða gündüz geceye çevrildi
Bendemi ki sadece bu yoksa insanlýk mý böyle
Ruhumu sardý karanlýk gece üstüme devrildi
Saat durdu zaman küstü bekliyorum gel Arif’im
Yeter artýk bitsin zulüm dinsin kara yel Arif’im
Sen gideli unutmuþum gülmek nedir bilmiyorum
Elimde bir fersiz fener geceleri bekliyorum
Yalnýz olmadýðým belli her elde bir fersiz fener
Onlar bir bir çoðaldýkça bende ümitleniyorum
Güneþ dünyaya doðsa da küstüm gündüze Arif’im
Þafak atsýn tan aðarsýn kavuþ gündüze Arif’im.
Bir seher vaktinde gittin arkana dönüp bakmadan
Ne bir suçun ne kusurun yoktu giderken korkmadan
Manevi iklimde derya sandým secdeye kapanmýþ
Zindanlardan ezan sesi yankýlanýrken durmadan
Bir ezan vaktiydi gittin geri dönmedin Arif’im
Artýk dön bir ezan vakti ümit sönmeden Arif’im
Ümit fakirin ekmeði tohum saçar ümit biçer
Sabýr ile avun urda yine de sabýr-ý seçer
Can son hadde dayansa da gözleri hep uzaklarda
Hasret ile bekler yürek göz açýk dünyadan göçer
Gözümü koyma yollarda yeter artýk gel Arif’im
Esmeden ayrýlýk yeli bir þafakta gel Arif’im
Olsun artýk bu son mektup sýyrýl süzül zindanlardan
Nurlu sabahlara doðru süzül nurun membaýndan
Taþ duvarlar dökseler de arkanýzdan göz yaþlarý
Yusuf’um kokun geliyor buram buram uzaklardan
Sen ki asrýn Yusuf’usun yeter artýk gel Arif’im
Seni bekler masum yüzlü küçücük bir gül Arif’im
***********************************
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.