ŞEBENGAH

Yalnýzlýðýmda sayfalarca
Yaþýyorum mevsimleri, geceyi
Mevsimler ki bana yazý kýþdaymýþým gibi

Dönüp bakýyorum tekrar sayfalara
Dalýmý kýran rüzgarlara, rüzgarý bile affetmiþim,
Ama kendi kendime uzanmamýþ elim

Yahut neler geçti ardýmda
Bilmiyorum, neler geçecek daha
Tutma aðýr geliyor düþüncelerim

Keþkeler dahi yetiyor
Ardýmdan söylenmeye
Oysa son bir umuttu düþüncelerim

Heveselerim yalnýzlýðýmda
Genellemeler içinde solmuþ
Oysa þu vakitte ne çok cümlem vardý benim

Kurduðum hayaller, düþünceler
Ýçimi ýsýtan o sýcak hayat
Bilmiyorum kýrýlganlýklarý dahi kaldýramýyor hayat

Ne zaman tökezlesem
Saklanýyorum kendi içime
Kayboluyorum hayallerimde

Sarmaþýklar içinden sarkan papatya deðiliz ki anlayýþlý eller uzansýn
O el ki çeksin bir çýrpýda içeri

Hadi aldý bir gece
Gün ýþýðý olmadan
Kim nasýl yaþar ki ?


Sosyal Medyada Paylaşın: