DEDEMİN YÜZÜĞÜ

Kanadýna takýldý þiir isimli kuþun,
Yetmiþ yýllýk anýsý, dedem Halil Çavuþ’un...

Yiðit adamdý dedem, Allah Rahmet eylesin,
Bu gerçek hatýrayý bizzat kendi söylesin:

"Rahmetli Menderes’in baþa geçtiði sene,
Resmi bir görev için gitmiþ idik Mersin’e.

Ýleri gelenlerle doluydu aracýmýz,
Erdemli’mizi ilçe yapmaktý amacýmýz.

Evraklarý götürüp Vali’ye vermiþ idik,
Sevinçliydik, sonunda murada ermiþ idik.

Mesaimiz bitmiþti, henüz vakit erkendi,
Þavký’nýn Abdurrahman yönünü bana döndü,

-Bir yere gideceðiz, Halil çabuk hazýrlan,
Az ilerde mukimdir Meþhur Ahmet Pehlivan!

Kahvesine oturur, bir çayýný içeriz,
Koyuncu’ya dönünce, "Þampiyon gördük" deriz.

Yerinden çýkacaktý yüreðim heyecandan,
Hedefe aðýr aðýr varýyorduk bir yandan!

Tek katlý bir kahveye girdik tahta kapýdan,
Kel kafalý, yapýlý biri geldi karþýdan.

Tek tek misafirlerin elini sýkýyordu,
Sýkmakla da kalmýyor, kendine çekiyordu.

Sýra bana gelince ben de Ahmet’i çektim.
Öyle kuvvetliydi ki, az daha düþecektim.

Pes etmedim, var idi aramýzda bir masa,
Bir saat direnirdim o masa kýrýlmasa!

Bu efsane Pehlivan, ellerimi býraktý,
Yüzüme hayran hayran tebessüm edip baktý!

Sýký sýký sarýldý, sonra adýmý sordu,
Hemen ahbap olmuþtuk, yüzü de gülüyordu.

Dedi ki "Bundan sonra pehlivan senin adýn.
Bu kahve açýlalý beni tek sen zorladýn!"

Bu þerefli ünvaný onurla taþý diye,
Pehlivan, yüzüðünü bana etti hediye!"


Sosyal Medyada Paylaşın: