Sessizce tükendi kalbim,içime çöreklenen hüzünden.. Oysa; “Baþýný öne eðdirmem” diyendi yüzümü yere düþürüp giden.. Olduðu gibi kalmýyordu insan,ya da göründüðü gibi deðildi hiçbirþey..Anlamýný yitirmiþti duygular ya da anlamsýzdý herþey..
Az sevmeyi bilmedim hiç, bu denli incinmiþliðim çok sevdiðimden..Oysa benim kendimi hiçe saymýþlýklarým vardý ona olan sevgimden.
Bencildi insanoðlu büsbütün ayrýlmýþtý özünden ve de bakmayý bilmiyordu olaylara baþkasýnýn gözünden..
Acý bir tecrübeydi geriye kalan..bir de içine düþtüðüm kocaman bir boþluk
Ýnsan yalnýzca can bedenden çýkýnca ayrýlmýyordu bu dünyadan Yaþarken de ölüyordu azar azar her gün kimseler duymadan..
Seyyal Tanýr / 10.09.2021
Sosyal Medyada Paylaşın:
Seyyal TANIR Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.