Gelmeseydim keþke, ben eve o gün.
Gönül baðýmda çiçeðim solmuþken.
Eþkýya kendimi etseydim sürgün.
Kaynaya kaynaya kaba dolmuþken.
Halt ettim dönderdim eve kervaný.
Aðzýmý açtýkça, bozdum devraný.
Beden tunca döndü, gel beni taný.
Dengeli yüzlere baka kalmýþken.
Kafeste bülbülken güllerim soldu.
Gönlümün yarýsý barutla doldu.
Yetmedi ! Ev halký dumaným oldu.
Derdimi içime alýp salmýþken.
Yakýnlaþýp ona attýkça adým.
Tuz ekti sýzýma, kaçtý muradým.
Dökülür gözümden, ahým feryadým.
Senden diye sebep beni bilmiþken.
Ne saðý görür ne solumu gözler.
Hep beni gösterir, bastýðým izler.
Sus artýk Birisi, yüreðim sýzlar.
Ayrýlýk ipini tam da bölmüþken.
zekeriya duman
Dostlardan.
Yitirdim saðlýðý ani bir anda
Izdýrap oluþtu ciðerde canda
Ýzinsiz dolaþtý damarda kanda
Gücümü paylaþtý kapým çalmýþken........Resulcivcik.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.