ÇOCUKLUĞUM

Sýcak bir mevsimdi;
Henüz baharýn arifesindeydi
Tabi ki okullar tatildi
Yeminli memurlar gibiydik
Yalnýz ve de özgür
Köyümün günlüðünde
Ýþlenmiþ baðlarýn sararmaya yüz tutmuþ ovalarýn girdabýnda salýverdim kendimi alabildiðince
Kuzular meleþirken analarýn peþinden
Çocuksu halimle güzelliklerle boðuþtum
Hayatýn geçici bir zamanýn bolluðunda
Yokluklarýmý düþünerek
Gün ýþýrken kalkardýk
Hadi uyan diye baðýran yengem
Herkes kalkmýþ köyün iþlerine
Bir türlü alýþamadýðým belliydi
Uyanamamýþtým köyün yaþam zincirine
Sýrtýma aðaçlarýn dallarý batmýþ acýyordu apansýz
Ýnleyerek doðruldum ki ben nerede uyumuþum
Gece geldiðim kamyonun kasasýnda.
Hayýr bu dallarý biçmiþler yatak yapýlmýþ beni de
Yüklük gibi bir sundurma üzerinde uyutmuþlar
Ayaðýma dolaþýr oldu yine kambur kambur üstüne þanssýzlýklar
Köyde hiç yumuþak yatak mý olur
Belki de bir denemeydi bana ne diyecek
Aman caným alýþýversin
Burasý köy yeri
Demezler mi adama
Yine de güzel olan ilkleri yaþýyordum...
Ýlgi alaka tavan yaptýðý yýllarýmda
Bana olan þefkatli bakýþlar sözler can alýcý geliyordu
Gün ýþýrdý özgürce
Hayatýn ince penceresinden gizlice
Bahçede kimsecikler yoktu
Taþ merdivenleri inerken baya zorlandým
Adýmlarým yetiþmiyordu bile
Dizlerimin üzerinden indim
Karným acýkmýþtý
Bir fýrýn vardý toprak fýrýn küllerine ellerimle ovuþturdum
Sanki negatif elektrikler boþalýyordu
Sýçrayan tüm kötülükleri atýverdim
Ilýk bir rüzgar gibiydi
Yüreðim tattýðým yalnýzlýðýmdý ilk
Odanýn altýnda bir karanlýk oda vardý içerisi kapý Aðzýna kadar doluydu armutun küçükleri ile.
Sebebini anlayamadým bir tane aldým ýsýrmaya çalýþtým çok sertti...
Yumuþaklarý kahverengiydi armutmuþ
Sorduðumda sonra anladým
Bu hayvanlara verilirmiþ
Kimseye söylemedim ýsýrdýðýmý
Kocaman bir kapý vardý gýcýrdýyarak zor zar açtým
Kendimi dýþarý attým
Yalnýzdým özgürce dolaþýyordum
Bir çocuk beni çaðýrdý komþunun oðlu
Hoþ geldin dedi
Beraber konuþuyorduk
Gel dedi bir bahçeye girdik
Koca kapýlar ardýna kadar açýktý
Tavuklarýn sarayýna girdik
Ýçerde kimseler yoktu boþtu
Ýki yumurta aldýk ve hemen çýktýk
Kimse bir þey demedi
Kapýnýn dýþýnda kadýnlar oturmuþ
Nohut ayýklýyorlardý
Bana hoþ geldin oðlum dedi birisi
O sýmsýcak sesiyle kulaðýma hoþ gelmiþti
Ýçim ýsýnýverdi gülümsedim
Ne diyeceðimi bilemedim baþka
Suçluyduk
Elimdeki yumurtayý gösterdim yengeme
o da !!! bana
Aha bu senin annenin gardaþý dedi !! Yengem
Yüzüm kýzarmýþtý
Meðer ev halamýnmýþ
Arkadaþýmý tembihlemiþler ilgilen diye;
Halaymýþ benim her gün gel taze taze al yavrum dedi...
Çok sevinmiþtik doðru bakkala koþarak gittik...
Onlarý bakkal amcaya verdik o da bize
Leblebi tozu ve akide þekeri verdi
Ýþte çocukluðumu yaþýyordum
Para harcamadan bedava !
Hayat ne güzelmiþ...
Çocukluðum.

Behçet Bük
Söðüt köyünden bir aným/1

Sosyal Medyada Paylaşın: