Kaç intiharýn maðlubu bu beden Her defasýnda eðreti dikildim hayata Kaç dikiþ var eski aþkýmdan, Sökmeye çalýþtýkça kanayan yaralarým Yaralarým… Merhem sen misin?
Çýðlýðýmýn yankýsýný yazýtlarýnda duydum Ýntihar maðlubu gözlerim mavinin derinliðinde Dalýp da çýkamasam batsam… Batsam… Nefes sen misin?
Ne çok severdim o türküyü bilir misin? “Ankara’nýn tren yolu, gahi eðri gahi doðru” Desinler, ne derlerse desinler Bir kez daha yansam... Yansam… Ateþ sen misin?
Bilsen, ah… Bir bilsen Aþký tren yolunda vurdum Onsekiz’in de goncayken Celladýma vuruldum soldum Sol’dum… Neden bitmedi bu þiir buldum O garda bekleyen, ben Celladýn olacaðýmý bilsen Gelir miydin sen beklesem... Beklesem… Gelen sen misin?
Sibel ORUÇ
Uykuya hasret gözlerim dalarsa gözlerinin derinine ...ve düþerse baþým omuzlarýna usulca perdeyi kapa Yum sende gözlerini geçmiþe Geçmiþten bize, bir usul kalsýn birde melekler… Alkýþ sesleriyle açýlsýn son perde
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sibel Oruç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.