Yol Ayrımı

Hep yalnýzým,kalabalýkta bile olsam.
Kör gibiyim gördüðüm tek þey gölgelerim.
Koþuyor muyum yoksa sürükleniyor muyum,
Bilmiyorum,bu alnýmdaki kýrýþýklýklar,
Ne zamandan beri oradalar.

Unutmakta sana benzer,
Bulutlarda sana selam eder,
Saðýr mý kaldýn,dilsiz mi?
Yoksa ben mi saðýrlaþtým.

Tuttuðum bir kalem gibisin,
Hiç bana ait deðilsin,
Sen deðilsin,anýlar deðil,
Bakýþlar deðil,tutuþlar deðil.

Yüzüme mi güler olmuþ,
Artýk aðlayan gözlerin.
Sorun bende miymiþ,
Yoksa benimle olmaktamýymýþ.

Nereye gideceðim bilmiyorum,
Sýðýnacak dolu limaným varken
Küllerde geziniyorum
Kuþlar bile þaþkýnken,
Ben ne haldeyim dersin?

Güneþ gözümü alýr olmuþ,
Artýk acýtmaz olmuþ,
Yürürken batan dikenler.

Yolun sonu nereye varýyor,
Ya da herhangi bir sonu var mý?
Habersizim. Biliyorsan söyle
Hangi merhem iyi gelir bu iki göze.

Çicek açmaz olmuþ bahçem,
Diken bile bitmez olmuþ güllerimde.
Ben ne bahçývanlýk yapabildim.
Ne de bahtiyarlýk.

Söyle yolu var mýdýr bu yol ayrýmýnýn,
Nereye varýr,nereye varmaz.
Gidilecek bir mezarýn bile yokken
Kime sorulur ki þimdi bunlar.

Gülümse sen kýskansýn tüm dünya
Ara baþka gülleri,dikensiz olurlar belki.
Kýymýk batmasýn sana bir daha,
Kan tutar seni unutma.

Gökyüzüne bakma,yýldýzlara bakma,
Hatýrlama beni bir daha
Unut beni bir akþam mehtabýnda
Duymasýn kimse sesimi.

Bakarsýn kader ya bu,
Bir yerde görürsün.
Tanýma beni,göm
Göm beni dipsiz mezarlara
Sosyal Medyada Paylaşın: