...Bir acý naðme düþünce dile, ....Yine kanadý yara ......Son sözüm bu, ........Her hüzünlü þarkýda beni ara
Gurubun kollarýna yapayalnýz Dalýndan kopan bir gül gibi solgun býrakýlýþ Bu terk ediliþ içimde serencamdýr Dilimde hüzünlü bir þiir olan bu kaçýþ Damarýmda deli dolu dolaþan Kanadýkça kanatan acýtan kýrýk camdýr
...Giderken öylece gittin ....Elveda bile býrakmadýn rüzgara ......Son sözüm bu, ........Her hüzünlü þarkýda beni ara
Üzerime art arda yýldýrýmlar çýðlar düþüren Fýrtýnalar koparan bu olmaz olasý sevdanýn sonu Ya kendi içime sürgün yada damdýr Adýna seslenen, geceye hece hece þiir üþüren Þu eskimiþ kalemime daraðaçlarý kuruldu Cezam apansýz sorgusuz sualsiz idamdýr
...Adýný da silmiþsin ....Varýp o eski duvara .....Son sözüm bu ........Her hüzünlü þarkýda beni ara
Bu koyup gidiþ,bu unutuluþ sonrasýnda Ardýn sýra koþmadým seslenmedim desem de Hala boþluðu inleten sessiz sedamdýr Sabahýn ilk ýþýklarýnda yalnýzlýða vurulan Bu þiiri akþamýn alacasýnda çentik çentik yazan Hep buhranlarla yoðrulan þu garip adamdýr … Hiç duymasan da bu þiir sana son vedamdýr
Muhammed Mehmet GÜL
Sosyal Medyada Paylaşın:
muhammed mehmet Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.