Kimliklerimiz sevgi pembesi olsa da Göz kapaklarýmýzda mor çiçekler açardý Kirpiklerimizde güneþten damlacýklar Önce, yanaðýmýzý yakar Sonra, kýzýlcýk þerbeti içmiþ dudaklarýmýza yuva yapardý
Pencere önü mor menekþelerimiz Balkonumuzda beyaz sardunyalar Sabun kokulu çeyizler de nazenin hevesler Kenarý iðne oyalý al yazmamýz vardý
Cemre düþmemiþ topraðýmýz da sevgi sýcaðýyla büyüsek de Ateþini ölçtüm geride kalmýþ yýllarýmýn Kaynanadili büyüttüðüm koynumda Yýrttýðým geceleri örterken üstüme ’Narin’ bir kýz çocuðu aðlýyor þimdi içimde
Saçlarýmýn saçaðýnda bir tutam kýna, Karanlýk fincanlardan fallar dökülmüþ avuç içlerime Gelmeyecek yolcunun kederidir yaþadýðým kaderim Ahhh benim sevebildiðim kadar sevebilseydi masumca Bütün mor çiçekler pembe açardý belkide
Adýn gibi ’Nevruz’ mevsimiydi bakýþlarýn annem Her hüznümde baþucu meleðimdin sen Hiçbir gidiþ hikayesini yakýþtýramadým sana!.. Susturun anneli bütün þarkýlarý Mor çiçekleri bu kadar çok sevdik diye Zulmetmeyin ne olur anneme ve gözlerime
#hüzünlükent
Sosyal Medyada Paylaşın:
hüzünlükent Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.