Hava biraz puslu, yaðmur yaðýyor üstelik. Diþimde azýlý bir sýzý, benzim sararmýþ. Yaðmur þiddetleniyor, sanki gökyüzü delik. Zaman nasýl da geçiyor, ortalýk kararmýþ. Anýlar seni anlatýr çocukluk sesiyle. Ben hâlâ bekliyorum dönersin ümidiyle.
Bak her þey yerli yerinde, býraktýðýn gibi. Saatin kurulu, takvimin masada, morun mor. Duvardaki gaz lâmbasý ilk yaktýðýn gibi. Taþtan oyduðun bardak sapasaðlam duruyor. Yanaðýmda öpücüðün, omzumda elin var. Zihnimde bile gidecekmiþ gibi halin var.
En sevdiðin þarkýyý açtým eski radyoda, Ezgiler dile gelmiþ, naðmeler seni söyler. Gelecekmiþsin gibi apaydýnlýk her oda. Seni bekliyor hep oturduðun süslü minder. Ne var yýrtýk da olsa bir resmini göndersen. Bir kül bakýþýna ölürüm, eðer öl dersen.
Elimde bir divit kalem, misaller yazarým. Kâðýt boynunu büker, mürekkep kusar renk renk. Kem miydi gözlerim, seni mi buldu nazarým? Gel, gel de bitsin içimdeki bu amansýz cenk. Sabrým tutuþturulmuþ mum gibi tükeniyor. Azabým biraz daha ümidimi yeniyor.
Dýþarda delice esen rüzgâr, aklýmda sen. Bir fýrtýna koparmaya nefesin yetecek. Geceleyin, birdenbire rüyama girersen; Bu özlemim býçak vurulmuþ gibi bitecek. Belki kavuþuruz, son bulur bu garip acý. Belki seversin, devrilir yalnýzlýðýn tacý.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Oğuzhan Özağdaş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.