Kýrýkkale’ye çok kar yaðardý ben küçükken.. Okula gidip gelirken, servislerimiz yoktu.. Dizimize kadar bata çýka gider gelirdik... Parmaklarým donardý, üþümekten.. Aðlardým.. Üþümeyi ve aðlamayý özledim...
Çocuklugumun, tek kanallý tv izlenen evlerinde... Ailece, sýmsýcak ortamda oynanan.. Yilbasý tombalalarýný özledim...
Çocuk parklarýmýz yoktu.. Ayaðýmýzda naylon ayakkabýlar.. Altýmýzda çizgili pijamalar.. Toz toprak içinde futbol oynardýk.. Naylon toplarla.. Üst bas toz içinde eve gelince, annemiz döverdi.. Annemin dövmesini özledim..
Ve çocuklarýmla, Ve eþimle, Gün saymadan zaman gecirmeyeli birlikte.. 2 yila yaklastý.. Aile gibi yaþamayý Ö Z L E D Ý M...
12.08.2008 Ercan Karmoko Trablus/Libya
Sosyal Medyada Paylaşın:
adigelibya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.