Bir derde sevmiþtim, Sebebi bilinmiyor. E benliðe girince o dert Derman da sorulmuyor.
Daha küçüktüm, bir baþýma yakalandým. Dilim lal, kulaðým saðýr, gözlerim âmâ, Yüreðim hayata dönüktü benim.
Ne olduðunu bilmediðim, Anlayamadýðým, Gelgitler geldi geçti...
Benliðe baktým; Bir "girdap", Bir "karadelik" Ýçine çeken, Çektikçe daha da büyüyen...
Aslýnda ben, Beni katlediyormuþ da Dediðim gibi Göremedim, Duyamadým, Söyleyemedim, Sezemedim. Yaþanýlan benimle yitecek bir sýr kaldý.
Piþmek için yanmak gerekmiþ ya, Küçücükken tutuþmuþ kývýlcýmlar. Halbuki Daha idrakinden bile acizdim.
Yandý, Yandý Hep yandý ta ki, Ta ki ölünceye kadar.
Öldü...
Evet öldü, Öldü, Dirildi ta ki, Ta ki duyuncaya kadar Toprak kokusunu.
Topraktan geldiðimizden midir nedir, Havadan nem kapýverdim de Piþemeden çið kaldým.
Boþuna dememiþler, Tam da böyle olmasa da:
"Yollar güzelmiþ, Yolculuða katýk yapmasýný bilen için.
Sisler alýkoymazmýþ, Varacaðý yere gitmesine bilen için.
Havadaki nem abý hayat olurmuþ, Topraðýný özümsemesine bilen için."
Yolculuðun sonu merak edilmesin, Varamayan çoktur bu alemde. Derde sevene derman neyine gerekmiþ. Yansýn, Yansýn, Piþmedikçe boþunadýr yanmasý.
Býrakýlsýn aklýn kurgusu ve tedbiri. Söz dinletilsin Açýlsýn ve bakýlsýn kalplere. Ýzin verilsin, Söylesin, Haykýrsýn, Hû! Her zaman Hû! Ýlla ki Hû!... Sosyal Medyada Paylaşın:
Mesut Tütüncüler Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.