Saray Yavrusu

Mevsim ne vakit bahara uðrasa,
Filizleri yeniden yeþerir kalbimde,
Sevda diye beynime kazýdýðým çiçeklerin.
Yaza masmavi umutlarla baþlarým.

Tren saatini kaçýrmýþ bir öðrenci,
Elindeki ders notlarý ile oturmuþ bankta,
Baþýný iki elinin arasýna almýþ aðlýyor.
Alt tarafý bir sýnav olmuyor bazý imtihanlar.

Ömrümün kum saati yalnýzlýða döküyor,
Yüreðimde biriktirdiðim her bir anýyý.
Her anda sana rastlýyorum anne!
Þefkat ile bin hasret yýlý uzak düþüyorum.
Yokluðun o kadar büyük ki,
Yaz kýþ demeden üþüyorum.

Oysa bazý zamanlar,
Tadýna varýyorum taze bir ekmek gibi,
Ellerini ellerimin arasýna alýyorum.
Bu öyle kýsa sürüyor ki,
Yeniden hasret kervanýna katýlýyorum.

Ben sana hep geç kaldým anne!
Sende ben diye bir þey yokken,
Bende seni bulmak ne kadar zor,
Vuslat gönlüme neden uzak anne,

En uzun susuþlarýmý geceye sakladým.
Örtsün diye konuþurken ettiðim ayýplarý.
Çocukluðum, bir cam fanusta.
Ýçinde masumiyetimin kayýplarý.

Ve ben ne zaman sofraya otursam,
Sofraya fazladan bir tabak koyardýn.
Ýlkin anlamaz kýzardým.
Anladýðýmdan beri yüzüm al al,
Sanýrým kýzardým.

O vakitler,
Seni saraylarda yaþatma arzusu içinde,
Vaatler sunuyordum gelecekten.
Sense pantolonumu yamalýyordun.
Her iþi, kendin görüyordun.

Düþündüm de,
Sen saraylara fazla gelirsin.
Orada her iþi bir baþkasý görüyor,
Babamýn evde olmadýðý zamanlarda bile,
Ýçi geçmiþ ampulleri takardýn.
Karanlýkta kalmayayým diye.

Saçlarýný benden dahi gizlerdin.
Öyle görmüþtün büyüklerden.
Kutlu bir duruþun, asilliðin vardý.
Bir ýþýk olup doðan ömrüme.

Salçalý ekmek yiyen bir þehzade
Gördün mü hiç anne?
Ben gördüm.
Yaz yaðmurlarýnýn misafir olduðu haziran akþamlarýnda,
Tadýna doyamadýðým salçalý ekmekleri,
Ve bana her defasýnda þefkat ile bakan,
Gözlerini çok özledim.
Sosyal Medyada Paylaşın: