Ýnsandan insana, damla nem ile
Ýnsan doðdum insan, kalamadým ben.
Yaþatmak, yaþamak; vardý cem ile,
Akýldan nasibi, alamadým ben.
Ýrfan mektebinde, okunmak vardý,
Ýnsan tezgahýnda, dokunmak vardý,
Cahilin ilminden, sakýnmak vardý,
Bilimin bendine, dolamadým ben.
Nefsin rüzgarlarý çevirdi beni,
Hýrsýn harmanýna devirdi beni,
Ýnsandan mahlűka evirdi beni,
Bir türlü kendimi, bulamadým ben.
Bana döner sandým, dünyanýn çarký,
Yokmuþ birbirinden, canlýnýn farký,
Þimdi þiirlerim, notasýz þarký,
Ýnsanī bir beste, çalamadým ben.
Kibir atlarýma hep eyer vurdum,
Sandým ki tüm dünya, tek benim yurdum,
Ýnsanoðlu seni, beyhude yordum.
Ýnsanlýk kadrini, bilemedim ben.
Ýbret al ey beþer, benden ibret al,
Bindiðim emanet, ayaksýz bir sal,
Kârun’un malýný, al baþýna çal,
Aklýmý fikrime çelemedim ben.
Figani kendini, meþale sandý,
Kandilde yað bitti, fitili yandý,
Kime ne yaptýmsa, kendime döndü,
Yanlýþ hesabýmý, silemedim ben.
Ozan Figani (Erdem Gümüþ)
20.09.2021
Ýzmir
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.