Mevlam vermiş

MEVLAM VERMÝÞ

Kimi cahil iken kimisi derya,
Rahman Rabbim cana farklý hâl vermiþ.
Gerçek olan ölüm! hayatsa rüya,
Ýradeye zihin ayak el vermiþ.

Yürüyüþ baþlýyor ilk adým ile,
Kini! muhabbeti geliyor dile,
Acýyý tatlýyý yer bile bile,
Zehirli arýdan kula bal vermiþ.

Ýnsan yalnýz olmaz hayat yolunda,
Sevdaya düþünce eþi kolunda,
Heyecanla atar kalbi solunda,
Neslin devamýna teþne bel vermiþ.

Cüzi iradesi kendi elinde,
Bata çýka yüzer hayat selinde.
Güzel kelam çirkin sözde dilinde,
Ýnsanlýða farklý lisan dil vermiþ.

Ömür dediðimiz çileli yolmuþ!
Yaþanmýþ ne varsa o kader olmuþ,
Tomurcuk gül olan açýlýp solmuþ!
Biten sermayedir kula yýl vermiþ.

Çöl kurak sýcak daðlarsa serin
Tepeye çýkýnca kuruyor terin
Masmavi göllerde dipler pek derin
Hem sýcak hem serin esen yel vermiþ

Þairim saymakla bitiremedim!
Nefsimi hizaya getirmedim!
Ham kaldýk bir türlü yetiremedim!
Mevlam tutunacak kula dal vermiþ.

Mehmet Demirel 16.09.2021
Sosyal Medyada Paylaşın: