Sahi nerede kaldı

Ey avuçlarým,
Allaha açýk olan ellerim
Öksüz kalan türkülerim,
Dilsiz kalan þiirim

Penceremize konan güvercinler vardý
Bahçede gezen paçalý tavuklar
Çatýsý delikti evimizin
Yaðmurlar üzerimize yaðardý
Bahardý o zamanlar
Bahçede oynayan çocuklar,
Þimdi neredeler?

Gönül evinde doðdum
Süt kadar beyazdý kalbim
Kar taneleri kadar çoktu umutlarým
Yýldýzlarýn peþine takýlýp giderdim
Çocuktum
Hayallerimi çizerdim gökyüzüne
Tebessüm ederdi bulutlar
Buz tutan parmaklarýmý ýsýtýrdým bacaklarýmýn arasýnda
Çul, çaput sarardým ayaklarýma
Ýçim ýsýnýrdý
Her düþümüz, güneþli bir sabaha çýkardý
Çýkmaz sokak yoktu
Gam yoktu
Keder yoktu
Umut çoktu
Sahi nerede kaldý o günler

Zaman yalnýzlýk
Zaman acý
Taþ yýðýnlarýnýn arasýnda
Baþlýyor akþamlarýn saydam uðultularý
Çiçeðe dönmüþ saçlarým, aklarýn içinde
Uçuk, kaçýk renklerin
Soluk bakýþlarýn arasýnda kaçýþmasý gibi
Tak, tuk seslerin arasýnda
Sessiz çýðlýklar
Ürpermiþ soluk
Ýþleyip duruyor
Mekiðe dönmüþ kalbim

Kaç yastýk ýslattým gözyaþlarýmla
Damarlarým çatal, çatal
Sussan rezilsin
Konuþsan rezil
Tarifsiz bir iklimde
Bir sýzý yanar içimde büsbütün
Ve
Bütün dünler
Bütün geçmiþler
Gelecekse yarýnlar
Kimseler yok Anne

Ayýn onbiri
Eylül
Buz tutan parmaklarýmý özledim
Hala o günlerin sarhoþluðu var üstümde


Sosyal Medyada Paylaşın: