KADRAJ

Sorumluluk almaya mý benziyor dokunmak ,
büyüsünde boðulmaya mý?
git öyleyse hep içeriyi özleyerek …
gitmeyi baþaramaz insan…
hesaplaþmalarýný bitir ki bir yanýn hep küs kalmasýn sana.
Hava kýþ saatini vuruyor, yinede yaðmur koksun oda….
pencerenin aralýðýnda kadýn olmanýn her türlü yorgunluðu
gece…
çýplak zemine deðen su sesi
ve hepsinin çekinik kokusu.
kurcalýyor yorgan altý düþlerimi.
ben ne kadar dünyaya küssem…
en çok anneme kýzgýným
onun kaderinin zorunlu tanýklýðý ve ortaklýðýna.
anlamaz bu duruþlarýmý yada anlarda karþý çýkýþlarýmý küçümser…
bilgece….
öfkelerime gülüp geçer.
Karþý çýkýþlarýmsa sonucunu bilip hiç yeltenmedikleridir…
dokusundan çoðu zaman tiksinsem de…
çoðu kez ondan olmanýn imkansýz sevgisi hýrçýnlaþtýrýr beni
hayat verenim olduðu kadar katilimdir de benim…
bunu bilir…
bilirde her tanrý gibi uzak durur.
geç oldu bunun sorgusunu bitirmem…
ama kadýnýn her türlü sömürüsü anne yargýçlý anne ellidir….
uyku yok…
sinir harbi bu…
birde dinmek bilmez bir acý…
ortada kalývermenin kadrajýdýr bu…
yuvarlak formlu derler kadýna
ben tepeden týrnaða sivri uçlarla doluyum
ve kendimi kanatýyorum bu uçlarla…

bu kale önü bir karambol…
maçýn bitiþ düdüðü çaldý…



Sosyal Medyada Paylaşın: