Hayat; ölüm kadar kýsa, ölüm kadar anlýk
Yine de sýkýþýr insan iki taþ arasýna
Su misali akmak ister, nehre karýþamasa da
Aþkta baki kalýr bu savaþta...
Gözlerin diyorum...
Ellerimi tutuyor her yaþta, düþtüðümde
Ve gökyüzümde bir ay var her kalkýþýmda
Belki de sadece bir tozum nazarýnda
Okunmayan kitap raflarýnda bazen
Bazense hiç yýkamadýðýn ceketinin omuzunda
Her þeyi olmayý hayal edebiliyorum
Ellerinin dokunduðu her þeyi
Yokluðun hariç, yokluðun olmak bitirir bizi...
Hadi gel...
Beni yine o soðuk ýrmaklara batýr
Sýrra kadem basalým birlikte
Belki bir aðaç açarda baðrýný bize
Yazarýz adýmý, adýnla ayný kalbin içine
Beklemek huzur vermez sevgili
Beden elbet avutur baþka tende kendini
Ruh arzusundan uzak tutuþurken her gün
Bir kez daha toprak olur yataðý...
Biliyorum ve görüyorum seni...
Duyuyorum kalbinin son çýrpýnýþlarýný
Biz ki bir inat uðruna katletmedik mi sevgimizi
Baþka hayatlara hapsettiðimiz çileli ruhlarýmýz
Artýk azabýn daha ne kadarýný çekebilir ki
Buna ne senin gücün yeter artýk nede benim sözüm
Kaçsam da sen sonundan, dönüp dolaþýp yine
Ayaðýna varan bir toz’um...
...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.