vebaya tutulmuş gül

ne zaman bulsam aynada aðlamaklý yüzünü
bir yalvaçýn çýplaklýðý gibi sorguluyordu göðü yanýlmýþlýk
inancýn kasvetiydi bu devrin mucizelerini ayýklamak saðýr seslerden
sabahýn okþadýðý umutlarla bahçelerde aradým unuttuðum kokunu
donkiþotun vehmettiði güvenle tan yerinden araklamak ekinoksu

göðümün utancýyla býrakýldýðým zülümleri alkýþlayan saatler
unutulmuþ mehtapta çocuksu yüzleri özler gibi direndim aþka
direndim köpeklerin çaldýðý kahkahalarla ufkumu çölleþtiren ayazlara
þafakta çýldýrmýþ bir yetimin býraktýðý ahla güllere sevdalandý güneþ
vaktin karasularýdýr bu umutsuz vagonlarda taþa yenilmiþ sinan.
Sosyal Medyada Paylaşın: