RORAİMA

RORAÝMA – EZEL EBED

Deniz oldum aþka þiir yazdýrdým,
Kucaðýmda ne gemiler yüzdürdüm,
Buzul oldum Titanik’i batýrdým,
Öfke benim, þiddet benim, þer benim.

Dingin oldum göl dediler ismime,
Yaðmur oldum dört mevsimin üstüne,
Yedi düvel set çekemez cismime,
Heybetime göðüs germek zor benim.

Bulut oldu gökyüzünde duraðým,
Hayat verdi kuru dala kýraðým,
Bitmez oldu çölde kuma meraðým,
Leylasýný arayana yar benim.

Hüzünlüysen gözündeki yaþ benim,
Oruçluysan sofradaki baþ benim,
Ýlkbaharým, sonbaharým, kýþ benim,
Yaz gelince tenindeki ter benim.

Bir damlama, bin damla kan döküldü,
Uðruma ne han, ne saraylar yýkýldý,
Her nerdeysem medeniyet kuruldu,
Vatan benim, toprak benim, yer benim.

Zemzemim ben kurak çölün içinde,
Ýkisiyim her insanýn üçünde,
Bazen yerin yedi katlý dibinde…
Everest’in zirvesinde kar benim.

Tohum bensiz topraklarda aç kalýr,
Balýk bensiz bu dünyada hiç olur,
Senden beni çýkartýrsan kaç kalýr,
Piþiyorsan ateþine har benim.

Ne rengim var binbir rengin içinde,
Ne bir kokum, on sekiz bin içinde,
Sonsuz olan on rakamýn içinde,
Yaradan’ýn tecellisi bir benim.

Havadayým, gözün görmez kul beni!
Oku beni, öðren beni, bil beni!
Ta fezada ara beni, bul beni!
Madde benim, mana benim, sýr benim.

Ýstese de söyleyemez dil beni,
Taþýyamaz, takatsizdir el beni,
Akýyorsam gözlerinden sil beni,
Son nefeste dudaðýnda fer benim.


Zemheririm, cehennemim don bende,
Hutameyim, Haviyeyim yan bende,
Firdevs’e de giden mutlu son bende,
Kevser benim, doya doya kan bende,
Kýyametin kopacaðý an bende,
Ýsrafil’in üflediði sur benim.


Sosyal Medyada Paylaşın: