vazgeç vazgeç diye çýnlayan zihnim hadi bana aklýmý geri ver sönük gözlerden bakýyorum duvara sessize alýnmýþ mazi bugün doðarken ve bir çýkýþ yolu arýyorum
lakin bir çýkýþ yolu bulamýyorum hadi bu sessizlikten sensizlikten kaç gitgide alevler harlanýyor ve duman göðe yükseliyor
kan kaynýyor kalp atarken sinir parlýyor kývýlcýmlar uçarken her þey yanýyor her þey alevler içinde giderken geriye kalanlar kül ve duman
kara bulutlar arasýnda biraz mavi görüyorum nefesimi tutuyorum ve sadece koþuyorum
oysa ki her þey iyi olacaktý her þey güzel olacaktý çok az yanacaktýk hür ve þen olacaktýk
bak her þey kötü oldu her yere duvarlar ördüler duvarlar üzerime düþmeden
duvarlarý yýkacaðým hadi hadi ha gayret içimden söylüyorum
lakin hala çýkýþ yok o zaman duvardan geçeceðim her yere gitmeliyim her þeyimiz sulh olmalý
bu yangýnlara toprak örtmeliyim belki taþ erirken yüreðimdeki turnalar özgürlüðe uçar yeni dosdoðru yollara yaðmur sayesinde…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mikail Dede Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.