Yine yüreðimin viran þehrindeyim. Sokaklarý ýsýz ve sert esen rüzgarýn tenime dokunuþu ile yürüyorum patikalarin da hayatýn. Yýldýz mesafesinde dünde kalan mutluluk düþleri, Þimdi hazan mevsiminde bir safran sarýsý yaprak gibi savruluyorsam, sen üzülme diye diþlerimi sýkýyorum... Ýlk sözüm seni seviyorum dediðimde, mühürlenmiþtim dünya zindanýna, muhabbet cezalý bir yüreðe mahkumum iþte. Nereye taþýr ayaklarým yorgun tenimi umrum da deðil. Sadece yokluðun gölgesinde, yaktýðým çoban ateþi sýcaklýðýnda eriyen kar tanesiyim diye iç geçiyorum þimdi. Kör karanlýklarýn seherinde gözlerim yorgunsa ve kaþlarý çatýk bir savaþçýysam namert pusularýna teslim etmem yedi yerinde yaraladýðýn yüreðimi. Dedim ya her hücreme, sen demeyi öðrettiðim için bu gecenin kör saðýr akþamýn da yine sen diye dilsiz çýðlýklarým ile yürüyorum öylesine... Þiir Kamil Üci
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kamil üci Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.