Hoþ mu hoþ yuva kurdum gök kubbenin mahçesinde. Çýrpýndým durdum; yüreðim þu kanatlarýmda... Yakar kavurur bir güneþ, caným son yudumunda. Meðer bir ben daha varmýþ benden habersiz, uykuda.
"Uyan" nidalarýyla gönül kapýsý vurulur. Açan bulunur ümidiyle vur! Vur, bir daha vur! Kopup gelir bir deli fýrtýna; azar, kudurur. Ruhumun haykýrýþý berzah daðýndan duyulur.
Haykýrýþlar yankýlanýr art arda, dua olur. Git dualarým git! Yolum kýlýçtan keskin olur. Ayaklarýmda yarasý, haset yýlaný sokulur. Sokar, akýtýr zehrini, bir ben daha ölür.
Ölen kaçýncý benler… yine mi cismim çatlýyor? Yuvamýn kaçýncý konuðuyum, yüzüm tutmuyor. Günlerden kaçýncý Cuma’ dayým, bak aðarýyor. Sýcak mý sýcak yine bir güneþ daha doðuyor. Sosyal Medyada Paylaşın:
Mesut Tütüncüler Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.