RÜZGAR VE KORKU PENCEREMDEYKEN..

Sen minik bir bebekken de
Bu yaðmurlar vururdu pencereme.
Korkar sokulurduk kollarýmýza
Gök gürültüsünün homurtusunda
Ýçimizin ninnilerini dinlerdik usulca...
Yüreðimizdeki korkumuzu unutmak için.

Sen minik bir bebekken de
Rüzgarlar uðuldardý penceremde.
Sýðýnýrdýk o zaman da yine
Seninle kimsesizliðimizin kollarýna
Kalbin kalbimin üzerinde çýrpýnýrdý
Bir kuþ gibi telaþlý !
Sarardým kollarýmýn sýcaklýðýnda
Sarýlýrdýk ikimiz yalnýzlýðýmýza.

Sen minik bir bebekken de
Korkulu yaðmurlar olmasa da
O gün penceremizde ;
Korkulu bir yumruk olurdu
Çoðu zaman üzerimizde...
Gözlerimizde korku
Gözlerimde nefretle
Sarardým seni, duyma diye
Annenin duyduðu bu acýlarý.

Sen minik bir bebekken de
Evimizdeki korkulu gürültüler
Sokaklara atardý ikimizi
Ne kadar korku dolu olsa da
Karanlýk ormanlar...
Evin karþýsýndaki mezarlýk !
Ýçimdeki öfkemi dindirmek için
Seni de alýr yürürdüm o
Korkulu karanlýklarda...
Taa ki ; iliklerime iþkeyince
Bu korkular anlardým ki
Geçmiþ yüreðimdeki öfkem.

Ve böylece, senin varlýðýn
Karanlýklarý da, acýlarý da
Alýr götürürdü... ümit dolardý
Ýçime gülücüklü bakýþlarýndan.
Koþar evimize sýðýnýrdýk
Sen, kollarýmda dalardým
Uykunun sýrlý rüyalarýna
Dilimde dualarla sýðýnýrdýk
Rab’bime... tek sýðýnaðýmdý...
Sahi ?..
Ýkimizin de suçu neydi ki ???...
***

Aygün Deniz 31.07.2021

Sosyal Medyada Paylaşın: