HÜZNE ESİR YÜREĞİM

Yokluðuna geçiyor bu þehrin
Trenleri ; karanlýk çýðlýklar atýyor.
Ayrýlýktan , hüzne esir düþmüþ
Bir kadýnýn yüreði ...
Küsmüþ her gülen yüze ...
Býrakmýþ gülümsemeleri böylece
Dost olmuþ acýlarla ...

Her sokak baþýnda kör kandiller yanar
Islak þiirler dökülür dudaklarýmdan
Sessiz çýðlýklar atar yüreðim neden ?
Ayrýlýk þarkýlarý iþte yine eski radyoda.
Gül kokulu akþam çaylarýný özlüyorum
Gelecek mi sin diye umutlar biriktiriyor
Hayallerimdeki düþlerim ...

Her ayrýlýðý ben yaþadým , içimde bitmeyen özlemlerle
Bu ayrýlýk benzemedi hiç birine
Sessiz yaktý içimin her bir yerini
Gözlerime kederli bakýþlarý iðneledi...
Kalbimi ateþten makaslar doðradý kesti...
Baþýmýn üzerine hüzün kuþlarý yuva yaptý ...
Dilim suskun, susmuþ lal sözcüklere.

Kim bilir ne zaman biter bu ayrýlýklar
Ýþte o zaman zaferler benimdir der
Bitiririm içimdeki bitmeyen yaþlarý
Güzü bahar bilirim, baharý gözlerime sürerim
Her mevsim bana bayram gelir
Bitiririm kara kýþlarýný yüreðimin
Seninle yeþerir ümitlerim...

Aygün Deniz 1 Aðustos 2021
Sosyal Medyada Paylaşın: