Didim senden ayrý þimdi bu ilde,
Bir boþluk,bir vehim,bir düþ gibiyim...
Sýradan bir özlem öyle deðil de;
Cenneten dünyaya düþmüþ gibiyim.
Sarmýþ etrafýmý betondan bloklar,
Ne topraðý toprak ne de suyu su...
Her gece ruhuma saplanan oklar,
Kusuyor göðsüme ölüm uykusu.
Anlarým bakýnca göðe gözlerim,
Gök,deðilmiþ denizin kadar mavi.
Esince bir meltem heycanla derim:
Belki oralardan belki semavi.
O meltem mi bilmem sebeb bunlara,
Hicran çýnlatýr hep gönlümün udu.
Senden ayrýlmakmýþ en derin yara,
Sana kavuþmakmýþ yaþam umudu.
Kavuþmak arasý,ah!. uçurum da,
Aylarý baðlayýþ,baðlayýþ baþka...
Bir çok defa aðlar,avunurum da,
Bu aðýt,aðlayýþ,aðlayýþ baþka...
Gözleri buðulu bir kadýna eþ,
Yolcu bekler gibi vakti gözlerim.
Bir ateþli aþkýn vuslatýna eþ,
Yeniden o günü bekler,özlerim!..
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.