Sarıya çalan Kadın

manzaraya bir isim vermem gerekiyordu kitaplardan onlara ne diyeceðimi öðrendim
bu çiçekler mehtap kadar kýzýl parlýyordu

küçük bir kafede oturan sarýya çalan kadýn
dudaklarý örgülü çatýdan sarkan üzümlerin mor ateþi gibiydi

ege güneþinden gölge veren aðaçtan
yontulmuþ bir masa ve üzerinde kaðýt
kaðýdýn üstünde bir bardak
ve bardak üzerinde bir kalem

gözlerine bakarken düþünüyordum
zihnim tarlaya serpilen tohumlar gibiydi
az ötede kullanýlmýþ rengarenk bir bisiklet
ahþap çýtalara yaslanmýþ sessiz sedasýz

belki en sevdiðim yerdeyim yalnýzlýkta
ufukta sonsuzluða doðru kývrýlan
eski romalýlar tarafýndan döþenmiþ parke taþlarýyla kaplý yollar
güneþin saçlarýnda eriyen gölgeler gibiydi

bir pazar günüydü ve kapalýydý antik kale
ve karþýmda sarýya çalan o yabancý kadýn
gözlerimi keskinleþtiren güzelliði ve gençliði ...


ve
sis sokaklara döküldüðünde benim þehrimi orada hayal ediyorum
binlerce kilometre uzakta yüzlerce hafta

sonra eskimiþ bir kitaptan þiir okurken
o kýzýl çiçeklerin ihtiþamýný hatýrlamak için
o kadýný hatýrlýyorum onu hiç tanýmadan onunla hiç tanýþmadan...

Sosyal Medyada Paylaşın: