İnsanlar..

Doðduðum topraklarda insanlar vardý.
Rengarenk bahar çiçekleri, mis kokulu.
Doðduðum topraklarda kadýnlar vardý.
Yürekleri yekece, mert.
Sözleri vardý edebince narin, kalpleri kadar emin.
Çocuk büyütürler di.
Tezek yýðarlardý, inek saðarlardý.
Yün örurlerdi.
Kilimler desen desen sevda.
El emeði kaneviçeli beyaz yastýklarda göz nuru.
Sevdalarýný genç kýzlar ilmik ilmik iþlerdi kimi gök mavisinde sýcak güneþ.
Kimi toprak anadan armaðan yedi veren gül..
Beyaz papatyalarý iþlerlerdi.
Kar beyazý goncasý mavi kardelen..
Benim doðduðum topraklarda delikanlilar vardý.
Yüreði deli dolu boz kýrlara koþan doru. Ve Kalpleri iman dolu.
Yürürlerdi yaylaya, týrmanýrlardý koca daðlarýn zirvelerine.
Ýþlemeli mendilleri ter ve emek kokardý.
Dört mevsim topraðým gibi...
Ya babalara ne demeli.
O kara saban tutan nasýrlý elleri.
Yiðitçe gölgeleri yedi düvele eyvallahý olmayan.
Kapýdan içeri odaya girdiklerinde kar beyazý akça dururduk sevgimizle selama.
Benim doðduðum topraklarda dedeler vardý.
Dindar. Biri dinci dedi mi çekerdi subhanallah.
Ve konuþurlardý oðula, kýza "edep edep" diye.
Dedim ya benim doðduðum topraklarda insanlar vardý.
Kilim deseni rengarenk...
Dört mevsim topraðým gibi emin..
Þiir Kamil Üci
Sosyal Medyada Paylaşın: