VEBAL.....

VEBAL....

Küçük bir çocuk,
sokaðýn ucunda aðlýyor.
Sanýrým,
oyun oynarken düþmüþ.
Öylece seyrediyorum.
Gözlerim bir anda cebelleþiyor.
Git gellerimle.
Kaldýrýp gözyaþlarýný silmekmi?
...yada.
Kalkmasýný bekleyip kendi gözyaþlarýný silmesini beklemekmi?
Hayat ne tuhaf.
Ýkilem attýðýmýz ilk adýmlarda saklý.
Sanýrým.
Ben çocukluðumda.....
Yürüyorum ve gidiyorum.
Biliyorumki,
birazdan aðlama bitecek.
Gözyaþlarý silinmesede,
zaman.
Geriye dönük gülümselerimize ,
hatýra dediðimiz örtü olacak.
Peki ben piþmanmýyým?
Düþeni kaldýrmak yokmuydu?
Neyse.
Sanýrým piþmanlýðým çocukken yere düþtüðümde yediðim ilk tokatta yok oldu .
Þimdi.
Gözyaþlarýmýn hükmünü yitirdiðim zamanlardayým.
Yinede.
Biliyorum.
Ölüm merhametin kutsamadýðý tek gerçek.
Neyse.
Zaten her gözyaþý ýslak deðil.
Hayalleri küçük olanlarýn,
acýlarý az olurmuþ.
Susuyorum.
Susuyorum Baba.
Sayende susuyorum.
Susuyorum Anne.
Ýsminizin geçtiði her yerde susuyorum.
Acýlar tenime yapýþtý.
Hani bahar vardý?
Nerde güller,
nerede papatyalar.
Aþklar nerede?
Neyse.
Kendim düþtüm.
Kendim kalktým.
Gözyaþlarým uyandýðýmda yüzümü yýkamam içindi.
Tek bildiðim bana borcunuz var.
Bu gün olursa cennet.
Yarýn olursa cehennem.
Gerisine ben karýþmam,
... borç.
Küçük bir çocuðun gözyaþlarýnda saklý.
Vebal ise,
Tüm insanlýðýn merhametinde.....

21.07.2021
Gürkan Baykal
Sosyal Medyada Paylaşın: