Bir sahil kasabasýnda, Her þeyden uzukta, Hatta kendinden bile, Ardýnda býraktýðýn Þehrin kalabalýðýný, Yoðun iþ stresini, Zamanla yarýþmanýn, Verdiði tedirginliðin Ve gerginliðin Eksikliðinde, Aranmýyor hiçte öyle Sýkýlýnca insan, Tüm bu yoðunluktan Huzurun nasýl bir þey, Olduðunu anýmsýyor Doða ile baþ baþa kaldýðýnda.. Bizi tüketen þehir hayatlarý, Ne ara bu kadar yoruldum, Ben de bilemiyorum artýk.. Tek bildiðim, Sakin bir yaþantýnýn, Ruha iyi geldiði, ara sýra da olsa Ýnsanýn buna çok ihtiyaç duyduðu.. Inzivaya çekilircesine Çekebilmek kendini, Þehrin kaosundan... Huzuru tadabilmek, Mavinin ve Yeþilin eþliðinde.. Þiir: Gönül Cesli
Sosyal Medyada Paylaşın:
GÖNÜL CESLI Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.