ATEÞ BÖCEKLERÝ Yusuf Yýlmaz Gülünce gözlerinin içi gülerdi. Vatanýný canýndan çok severdi. Askere gitti Bir daha dönmedi.
Karanlýk bir geceydi Gözleri hala o yoldaydý Yürüyordu. Ateþ böcekleri yanýp yanýp sönüyordu. Yýldýzlar o kadar uzaklardaydý ki Onlara ulaþmak mümkün deðildi. Fakat ateþ böcekleri yavrusunun hasret ateþini Taþýyor gibiydi. Bayramlarda þehitler için meþaleler yakýlýyordu Ateþ böcekleri de benim meþalemi taþýyordu! Uzaklardan sesini duyar gibiydim Gitme kal diyordu. Ateþ böcekleri etrafýmý sardý Yýldýzlara yýldýzlar eklendi, Sayamýyordum. Sonra ne olduysa birden bire Ateþ böcekleri yok olmuþ, Iþýklar sönmüþtü...
Sosyal Medyada Paylaşın:
yusuf yılmaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.