ateşli göğün öfkesi

özlemlerimiz koca bir dað gibi
birikmiþ yüreklerimizde
katre katre gurbet döküyor
bana uzaktan bakan gözlerin
ben sulusepken aciziyim
sensiz geçen hercai gecelerimin

rüzgarlar yazsa da
muþtusunda geliþini en ön sýraya
iki daðý yararcasýna gözesinden oluk oluk akan berrak su olup
doldursan içimdeki sana kuruyan nehirlerimi
serpilirdin her yanýma tozaklarýnla
bertaraf edip söndúrürdün içimdeki kül tutmayan ateþleri

beni hiç terk etmeyen vefalý hayalin
her gün oynatýr yüreðimi yerinden
kendini nereye atacaðýný bilmeyen
bir kaçak gibi
saklanýrým yalnýzlýðýmýn arkasýna

gurbetin uzayan saçlarýna tutunup
ne sen geldin ne de ben gittim yanýna

ayrý ayrý topraklarda
temel atmýþ yüreklerimiz
birikmiþ söylemlerimiz avurtlarýmýzda
canhýraþ bir sesle irkilir kirpiklerimiz
birbirimizin yoksunluðuna
saðanak düþer ateþli göðün öfkesi
en hoyrat rüzgarýn keskisi
býçak gibi keserdi
sana gönderdiðim düþlerimi
o düþlerde neler vardý oysa

bir görseydin ardýnda kalan sana esrik
sana meczup hallerimi
rüzgarýn koynuna uzanýp gelirdin bilirim

yabancý bir ten’miþsin gibi önce bakýnýrdým göz ucuyla sana
dalýp giderdim gözlerine
dokunurdum tepeden týrnaða
sana bakýþlarýmla
bilirsin her yer her þey sen olurdu bu mekanda

oysa þimdi bütün filikalar gibi aklým alarga
gözlerim banýlmýþ tuz yangýnlarýna
senin diyarlarýn bir yarým ada
benimse güneþ yüzü görmemiþ
dünyanýn arkasýnda saklý
karanlýða mahkum ýssýz bir ada
Hülya Çelik
Sosyal Medyada Paylaşın: