Býrak yansýn gönlümüz aþkýmýzýn koynunda,
Öyle tutulmuþum ki gözlerin koy vermedi!
Dedim diyeceðimi vebal senin boynunda,
Taþlý tarla gibisin sevdamýz boy vermedi!
Sana kalu beladan baðlanmýþ göbek baðým,
Bozgunda yýllar yýlý viran gönül otaðým,
Yorganýmdýr bulutlar çamurdandýr yataðým,
Senden sonra bu caným bedenime girmedi!
Ben dertlerin þahýný kara gözlerde yaktým,
Avunmayan ruhuma mumdan kelepçe taktým,
Aþkýmýn rotasýný akýþýna býraktým,
Bir vefalý dost çýkýp geveri çevirmedi!
Çorak gönlümde serap baðrýmda aþk bitmiyor,
Sam deðdi güllerime sana elim yetmiyor!
Kor alevsin içimde bacalarým tütmüyor,
Aþk demek ateþ demek hiç mi aklýn ermedi!
Düþündün mü bülbülün ahý niye hep gülde?
Boþ ver kimse bilmesin sevdiðimi sen bil de!
Gönlün bende olmasýn hiç önemli deðil de,
Sevdanýn girdabýnda hiç gün yüzü görmedi!
Derdimi kederimi ne yazar bilse âlem,
Depremlerde yüreðim gözpýnarým da halem
Yazmazsa kendi bilir býrak utansýn kalem!
Ahvalimi bir türlü yar önüne sermedi…
Ümit Zeki SOYUDURU