Baþým yastýða düþer gözlerim gülüþüne,
Ne olursun bir gece beni de al düþüne!
Müsaade eder miyim kalbimden gidiþine,
Ya yak cehenneminde göðe savrulsun külüm!
Ya dik gönül bahçene tomurcuk açsýn gülüm!
Dere tepe demeden yüreðimde yol alan,
Gönül hýrsýzý mýsýn kalbimi benden çalan?
Sevda arsýzý mýsýn her arýdan bal alan?
Ya yak cehenneminde göðe savrulsun külüm!
Ya dik gönül bahçene tomurcuk açsýn gülüm!
Býrak batsýn dikenin dalýnda gül olayým,
Gül teninde ter olup öyle kala kalayým,
Duygu saðanaðýnda gözlerine dolayým.
Ya yak cehenneminde göðe savrulsun külüm!
Ya dik gönül bahçene tomurcuk açsýn gülüm!
Kanayan yüreðimin acýsý çok derinden,
Bu kadar cefa niye kalbimi sök yerinden,
Kim nereye kaçacak yazýlan kaderinden?
Ya yak cehenneminde göðe savrulsun külüm!
Ya dik gönül bahçene tomurcuk açsýn gülüm!
Bülbül inleyedursun sefasý ele gülün,
Boþ yere ah ediyor kokusu yele gülün,
Bülbüle çok çektirdi her þeyi hile gülün,
Ya yak cehenneminde göðe savrulsun külüm!
Ya dik gönül bahçene tomurcuk açsýn gülüm!
Hissetmeyen kalbinin mührünü kýracaðým!
Gurur kibir ne varsa hepsini vuracaðým,
Elbet gönül tahtýna bir gün oturacaðým.
Ya yak cehenneminde göðe savrulsun külüm!
Ya dik gönül bahçene tomurcuk açsýn gülüm!
Ümit Zeki SOYUDURU