Ben, Şair Değilim

Hiç bir zaman da olamadým
Olamadým, ama denedim!
Uçtu gitti kelimeler
Kýrlangýç hafifliðindeydiler
Çok uçarýydýlar,
Yere deðmediler …
Ben, þair deðilim,
Her þeyi bildiler,
ama bir bunu öðrenmediler!
Kimbilir hangi sevince yenildiler …
Göçebe kuþlar gibiydiler
Çok kýrýldý kanatlarým
Bu yüzden erken yere düþürdüler
Ben, þair deðilim;
„ulan oðlum“ derdi babam;
Bu nasýl iþ ki?
Yazýyorsun, kazanmýyorsun!
Defol git karþýmdan,
Utanmýyor musun?“
Diye söylenirdi hep
Bende acý bir hicap
Mahcup bir tevazu içinde
Yüreðimin en derin yerinde
Bir suskunluk çökerdi içime
Ben, þair deðilim
Ellerim felç, düþlerim çocuksu
Bu akan, þiir degil karasu
Islanýr gönlüm bir ahu zarla
Uyanýrým her gün yeniden
Güne baþlamak için acý bir karla
Betimleyemediðim bir hüzün vurur þafaða
Ben, þair deðilim,
Gözlerimde karanfiller
Aslanaðýzý güler yüzüme,
Kasýmpatý süzülür senin gibi özüyle
Ben, þair deðilim,
Beni zorla isyan ettirme
Ýçime sýðdýramadýðým bir gökyüzü
Kaldý içimde …
Gözlerim görmüyor,
yüreðim vurmuyor
Sen gidince
Kalýyorum nefes nefese
Koydular beni bir kafese
Ben, þair deðilim
Sen, türküler söylesen de
Gökyüzüne ekilmiþ yýldýzlar
Kaldý içimde
Mehtap sana benzer her gecede
Yaðmurun buðusu vurur
Nefesinden yüzüme
Gitsen de birkaçbin mil öteye
Sol yaným hep tarih düþer özlemine
Öperim seni gýyabýnda
Ýçime birikmiþ derin bir hasretlikle …
Yitik bir özlem kayar,
Yatýrlar üzerine …
Bir söðüt aðacýnýn alaca gölgesinde
Bin yýl birikmiþ bir sevda serisiyle
Ah be, akþam oldu gelsene
Ben, þair deðilim
Sadece sana kavuþmayý yazarým
Özlemle …
Gözlerin her renkte …
Damlalar düþüyor, þu an yine yüzüme
Sol yanýmda bir acý var
Düþmek istemiyorum;
Dertime derman bulamayan tabiplerin eline
Ne büyük þeysin sen ey mübarek kadýn
Bütün özlemlerim senin üzerine …
Ben, þair deðilim;
Bu yüzden kükreyemem
Yüklenip kelimelere …
Þimdi uzatýyorum yüreðimi senin önüne
Öpesin diye hasretlikle
Hasretlikle …

H. Hüseyin Arslan - 27.06.2021
Sosyal Medyada Paylaşın: