DEĞİNMELER VII

gövdesinden kopmuþ bir dal gibiyim
her rüzgarda titreyen
ayaðýmýn altýnda kaygan bir toprak
yaþayamadýðým kýsmý olgunlaþtýrýyor ömrümü

bohçalar dolusu çýðlýk ve gözyaþý
taþýyorum raylarýn arkasýnda gök gürültüleri
arasýnda kaybolan evlere
sýrt sýrta vermiþ siyah derinliklerde
yok oluyor sesim
göçmenlik hikayelerinde arýyor kendisini
emir kipli sözcüklerin ezberletildiði
sýralarýn arasýnda
bombalar kadar öldürücü olan
geri dönüþsüz, sessiz
dehlizlerinde geleceðin

güneþin intiharýný görüyor bir kör falcý
henüz içilmemiþ bir kahve telvesinde
ve ayýn ölümünü eleminden
görgü tanýklarý sahte maskeler takýyor sözlerine
geceyi aydýnlatacak hikayeleri yok edip
yýldýzlar ölçülemeyen uzaklýklarda
antik bir kentin orta yerinde
üzerine bir avuç toprak atýp uzaklaþýyor mezarcýlar
yeryüzü ebesini bekliyor
hiç eksilmeyen taze çimen kokusuyla

insan, insaný öldüren sýfatlarýndan kurtulamýyor
þimþekler tanrýnýn kýlýcý gibi
takýlý kalýyor gök yüzüne
gözlerimizden boþalan yaþlarla yarýþýyor yaðmur
ve sözler
ucuna kasatura takýlý mavzer zalimliðinde
yapýyor iþini
öldürücülüðü umursanmadan
grevler yasak
grevciler iþsiz
sendikalar alaca karanlýkta kendisini kemiriyor hiç durmadan
bir karýnca sürüsü ip gibi sýralanýyor sabrýmýzýn üstüne
tepelerinde, bomba ve ayetlerden baþka
dünya bilmeyenlerin umutsuz ellerinde
köleliðe dönüyor çað
taþýma direkleri kesilmiþ binalarýn altýnda

farkýna varmadan ölmeye çalýþýyoruz günün sonunda
sessiz olsun
yeter
Sosyal Medyada Paylaşın: