uzun zamandýr rüyalarýma gelmiyordu ölüm uzun zamandýr ensemde hissetmemiþtim nefesini þimdi ne deðiþti bilmem ama kesiþtirdi o bilmediðim þey yeniden düþlerimizi
bu sadece bir rüya desem bile kendime fazlasýyla hissediyordum her þeyi etim çürümüþtü dökülüyordum lime lime etrafa tenim ise görevi tamamlanmýþ gibi býrakýp gitti beni çýrýlçýplak kaldým oracýkta
kucaðýmda açmaya korktuðum bir kundak içindeki yýlanlar sokup durdu boþlukta sallanan göðsümü acýmasýzca
nihayetinde orada yoktum korkmamak lazýmdý ama korktum ya hiç var olamamýþsam diye sordum boþluða hem yokluðun süt kokusu olur muydu ki -olurmuþtu demek- iskeletim çekti tüm yýlanlarýn açlýðýný olmayan baðrýma
biliyordum o an uyanmak nafileydi kurtuluþ yoktu nasýl olacaktý ki iskelete dönmüþ bedenim ýzdýrabýný çekerken rüyalarýmýn öyle yok olmak kolay deðil diye fýsýldýyordu Tanrý kulaðýma
uyu dedi içindeki ses uyu yüzyýllar boyunca en azýndan kendini kandýrmak daha kolay olur gerçeklik denen saçmalýðýn karþýsýnda o an uyanýrým diye umut etmek daha da acýydý açýp gözlerimi o acýnýn bitmeyeceðini bilmek iþte bu tam anlamýyla arafta kalmaktý anlamýþtým sonunda
iþte böylece tutum elini Azrail’in uzun zamandýr gelmiyorsun diye özlemiþim seni dedim hatta kulaðýna sonra da üzülme bütün bunlar geçecek deyip kendime o sonsuz uykuya dalmanýn günahýný hafiflettim aklýmca
kimseler bilmedi iþte ben böyle öldüm aslýnda herkes uyuyorum sanýyorken ben teslim oluyordum karanlýða
y...
Sosyal Medyada Paylaşın:
black_sky Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.