DÜŞTÜM

Ýki kapýlý han, girdim birinden,
Küçük adýmlarla yollara düþtüm,
Soðuk sular akar, koru derinden,
Hem çöl, hem dikenli bellere düþtüm...

Bir bahar mevsimi açtý çiçekler,
Türlü makamlardan öttü böcekler,
Döndü etrafýmda onca köçekler,
Ellerin sazýnda tellere düþtüm.

Bazen çöle uðrar bazen çimene,
Bazen de þu gönül geçer dümene,
Rastlar muhabbetin bir hoþ demine,
Çok þükür demeden küllere düþtüm.

Seyahat etmeyen bulamaz yolu,
Dünya yaþamayan mevtalar dolu,
Küllere girmeyen bilemez gülü,
Küle girip çýktým güllere düþtüm.

Güllere düþünce halimiz nice,
Gündüzümüz bile oluyor gece,
Meramýma yetmez kelime, hece,
Kasýp ta kavuran yellere düþtüm.

Yellere düþünce savrulur yaným,
Sanki hararetten kaynýyor kaným,
Ha çýktý çýkacak zavallý caným,
Kirenden kuvvetli bellere düþtüm.

Ozan Baki söyler kalben sözünü,
Yüce Mevla’m bilir ancak özünü,
Kader güldürecek elbet yüzünü,
Þimdi bilinmezden hallere düþtüm.

11421 Mümin Üstün

Sosyal Medyada Paylaşın: