Yokluğunun Müptelasıyım

Arkandan
Her adýmýnda azalan ayak seslerini
Heybeme attým
Gidiþinin yükü nasýr tutturdu sýrtýmý

Sanma ki yokluðunla küsüm
Melodilerinden tutup þarkýlara çýkarýyorum
Gözlerinin ela’sýna dokunuyorum
Uçurtma uçuruyorum onunla

Hatta ona elma þekeri bile ýsmarlýyorum

Pazardan gelirken elinden fileyi alýp
Kerpiç evinizin kapýsýna kadar götürüyorum

Sanma ki yokluðunla kavgalýyým

Atatürk caddesinin kaldýrýmýnda
Onu koluma takýyorum
Korkma kimse dedikodu çanlarýný duymuyor
Analýðýn, yüzünde uçan kuþlarýn
Kanadýný kýramýyor

Aynaya baksam içimde saçýný tarýyorsun

Aðaçlara baksam
Yeþil elbise giyiyorsun
Gözlerin çiçek açýyor
Çiçeklerinden öpüyorum
Elma yanaklarýn kýzarýyor

Kuþlara ödünç býraktýðýn sesin
Çýnlýyor kulaklarýmda

Pýnardan dökülen gülücüklerini
Yüzüme çarpýyorum
Akýp gidenler
Gölün üstünde renk renk nilüferler açtýrýyor

Sanma ki yokluðunla hüzünleniyorum
Aðlayan türkülerimi onunla avutuyorum

Biliyorum
Geliþin ölüm döþeðinde
Ama bir gün iyileþirse

Ben yokluðunun müptelasýyým
Sýk sýk kaçarým ona
Kýskanmak yok tamam mý



Sosyal Medyada Paylaşın: