F A R Z E T

Tahmin eder miydin aþký bu çaðda,
Dünya bu, kapýna gelmiþim farzet.
Çiçekler açýyor, o kýraç daðda,
Seni hiç görmeden, bilmiþim farzet.

Bir nur ki, mah gibi, ýþýk veriyor,
Semadan muhtacý nasýl görüyor,
O þûle nar sanki, gören eriyor,
Senden o ziyayý almýþým farzet.

Sevdana çaðýrdýn, kendin gelmedin,
Yüzün belki güldü, kalpten gülmedin,
Bu aþka sadýðým, dedim bilmedin,
Seni ben Mevlâ’ya salmýþým farzet.

Evvel yalan geldi, sana sözlerim,
Görseydin doðruyu, derdi gözlerim,
Kollarým havada, bükük dizlerim,
Kapýnda mahzunca kalmýþým farzet.

Yýllardýr yüreðim boþtu, doldurdun,
Aþkýn önündeki keti kaldýrdýn,
Kabul ettin beni, bahtý güldürdün,
Kaç yýl sonra yüzüm, gülmüþüm farzet.

Derdine dermaným, üzemem inan,
Adýný anmadan gezemem inan,
Bu sevdan olmasa, yazamam inan,
Çalan, yazan, þair, dilmiþim farzet.


ÝSA KAHRAMAN
Sosyal Medyada Paylaşın: