Hem biz aþký tanýrýz, hem de o bizi tanýr Dertleþsek, deðil yaþam; kabristanlar utanýr!
Sanki biraz kinaye yüklüydü önsözünde Kim bilir, belki haklý belki çok alýngandýn. Bir tembih ve temenni içeren son sözünde “ Duygusuzlar “ bahsinde kalkýp bizi de andýn.
Anlat ki anlayalým, say ki hiç tanýmadýk Yaþayýp þükrettiðin hamd ü senâyý anlat. Anlat ki anlayalým, doðsun þu fecr-i sâdýk Ýç âleme hükmeden derin mânayý anlat.
Elbette sizler gibi gece ve sabahýnda Ayrý ayrý lezzetler tadýp, yaþayamadýk. Elbette sizler gibi gönül karargâhýnda Günlük nikâhlar kýyýp, günlük boþayamadýk.
Haklýsýn! Sizin gibi o müstesna duyguyu Züleyhâ mektebinde okumadýk, suçluyuz! Haklýsýn! Tek mâþuka hýrka olan örgüyü Ýfrit kirpikleriyle dokumadýk, suçluyuz!
Yýkýldýk! Ki cânanýn bakýþýnýn neminde Bebek gibi sürünüp bebek gibi yýkýldýk. Yakýldýk! Ki Yunus’un hem olgunluk deminde Hem Þems’in Mevlânâ’ya nazarýnda yakýldýk!
Sanma biz, gömlekleri arkadan yýrtanlara Zindan küflüdür deyip tereddütsüz râm olduk! Sanma biz, et peþinde dolaþan sýrtlanlara Gecenin kuytusunda teslim ve ikram olduk!
Sonra biz, üfleyerek Nemrud’ un ateþine Dumaný Ýbrahim’e deðdirenden olmadýk. Sonra biz, takýlýp da sahte Leylâ peþine Leylâ’larýn boynunu eðdirenden olmadýk.
Hatta biz, Tac Mahal’in büyüsüne kanýp da Gönül kýblegâhýný duvara döndürmedik. Hatta biz, tacýn tahtýn sihrine aldanýp da Muma secde ederek güneþi söndürmedik.
Asla biz, ne elestte ne yârin huzurunda Yaptýðý akidlerden cayanlarý sevmedik. Asla biz, kaybolup da benliðin gururunda Rüzgârla cilveleþip kayanlarý sevmedik.
Elbet biz, elif gibi dikleþip melânete Ýhlâsýn öz sihrine ömür boyu vav olduk. Elbet biz, teslim olup en ulvî asâlete Ecri bekâda saklý her müjdeye tav olduk.
Doðrusu, aþk dilini inkýlâba uðratýp Harflerin mahrecini bozanlar biz deðiliz. Kalplaþtýrýp kalpleri sonra taklalar atýp Anlýk zevkler peþinde tozanlar biz deðiliz.
Velhâsýl, sýzlanmadýk; düþmedik dilden dile Ne kýrýttýk zamana, ne zamaný anladýk. Hatta kor ateþlere döþeði sersek bile Bize bizi aðlatýp, bizi bizle aðladýk.
Say ki biz, ehl-i Kehf’iz; en âsi çocuklarýz Bu yüzden ne kutsadýk, ne diz çöküp el aldýk Say ki biz, asrýnýza ucûbe konuklarýz Hulâsa, biraz ilkel biraz çaðdýþý kaldýk!..
Oflu Mehmet Emin Türkyýlmaz
( Not: Her sitede adýmýn ve þiirlerimin olmasýný istemediðim için; yazýlý izin alýnmaksýzýn þiirlerimin tek tek ya da blok olarak kendi kayýt ettiðim sitelerin dýþýnda yayýmlanmasýna izin vermiyorum.)
Sosyal Medyada Paylaşın:
Oflu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.