Hazânın Hüznü

Þu hazân mevsimini hep, bilmem neden özlerim
Aylarca bekler dururum, hasretimi gizlerim

Nerde kaldýn ey kadîm dost, otur þöyle saðýma
Senden evvel hüznün vardý, þu ýssýz ocaðýma

Geçen hazânýn kahrýný, bir sevdada sakladým
Týpký bir mecnûn misali, neþveyi yasakladým

Hazâna oldum müptelâ, kedersiz yaþayamam
Kayýtsýz dertlerim de var, ruhsatsýz taþýyamam

Hazânlarda hüzün girer, þu nasipsiz koynuma
Ben aðlarým o sarýlýr, þu biçâre boynuma

Ýnsafsýz bir dilber yaktý, þu virâne gönlümü
Çaldý benden bir hazânda, þu talihsiz ömrümü

Daðlar solgun, baðlar yorgun, rüzgâr vurur her yandan
Boynum bükük, gönlüm yýkýk, derdim çoktur ummandan

Ömür fâni, emel sonsuz, âti meçhûl göremem
Hazânlar hüzne meftûn, hikmetine eremem



Ýdris Esen, Ekim, 2013, Erenköy



Sosyal Medyada Paylaşın: