Sen, Öteki Sen Ve Ben
Fotoðraf karelerinden kalp oluþturmaya çalýþtýn.
Hep köþeli, yýrtýlabilir oldu…
Basit bir kâðýt kesiðinin ne kadar acýtabileceðini öðrendik.
Parmaklarýmýzý, uyurken sevimsizleþen yabancý dudaklara
Deðdirirken yanýldýðýmýzý da öðrendik.
Sen, öteki sen ve ben…
Karlý bir yamaçtan, gecikmiþ ergen hýrslarla kayýp;
Toparlak bir tepeden olgunluða uçmaya yarayan,
Menzili uzun, egosu þiþkin hokka bir burunla koku aldýk…
Av köpekleri kadar vahþi, dikkatli ve kusursuzduk.
Sen, öteki sen ve ben…
Bir anadan bozma gibi duran göðüsleri ikinci el;
Küçük, tezatý bol, iri bir kadýn, ilgili bir anneydi.
Yalanlý, renkli bir sevgiliydi, buldun onu…
Güney sahilleri kadar bozulmuþ, esmer ve sýcaktý.
Sen, öteki sen ve ben…
Ýlklerimizi iliklerimize kadar unuttuk, bayatlamýþlar gibi.
Saygýsýzdýk, abartýcý ve yalnýz, daha çok yalnýz ve arsýz.
Boþluklara zehri kabul edilebilir seviyede hava doldurduk.
Bir gün patlayýp bizi imha edeceðini bilerek…
Sen, öteki sen ve ben…
Deðdik birbirimize, hoþnuttuk; zamanýn silemediklerine küs…
Aslýnda gerçeðin kucaðýnda terliyorduk.
Hatýrladýkça mükemmelliðini korktuk ýslaklýktan…
Ertesi gün öleceðimizi bilerek, katýlarak aðladýk yastýklara
Sen, öteki sen ve ben…
Sen;
Hala yorgunsun ve boþluklarýn çok, sýkýþtýrýlmayý bekleyensin.
Kendine yalanlarýn fevkalade,
Bana çarpan gerçeklerinse uçlarda.
Dilinden düþmeyen basit, perdesiz þarkýlarýn var.
Çünkü ezberi kolay o nakaratlarýn,
Ýçki masalarýnda söylenir; defalarca, abartýlý…
Öteki sen çok mutlusun.
Ýzleyicisi bir tek ‘sen’ olan sahnede,
Tek kiþilik senaryonu, ünlemlerle süsleyerek oynuyorsun…
Dilinin ucunda kýrýcý, onarýcý, unutkan anýlarýn var.
Çünkü hatýrlanýþý basit, tasviri gerçeküstü, etkisi büyük.
Beni hala inandýramadýðýn, yanýlsamalý…
Ben çok huzurluyum ama kýsa süre için keyifsiz.
Beþ yýl kadar yorgun.
Duyduklarýma inanýp, inanmamanýn kýrmýzý çizgili ayrýmýnda…
O vakur ve çekici dost gerçeklerinin
Su yüzüne çýkýp;
Aðlamaya yakýn gülümseyiþini yaratýþýný,
Seninle ayný suya bakarak göremeyeceðim kadar yasak oluþunu,
Kýrmýzý rujuma buladýðým býçaklara anlatýyorum.
Biraz acýyarak, biraz acýtarak, aðlamaklý…
Bir vedayý bir þiirin dokuzuncu kýtasýna sýðdýrýyorum.
Sana ayýrdýðým canýmýn, dokuzuncusunun da sonuna geldik.
Ýþte böyle içten, durulmaný dileyip ama asla dönmemeni isteyerek…
Ellerinle yaptýðýn kalenin en hasarlý direðine,
Üstüne kokumu sindirdiðim yazmamý sancak gibi baðlayarak…
Pes ederek ama asla esir düþmeyerek, el sallýyorum.
Aliye Aybüke Özdemir
Sosyal Medyada Paylaşın:
Aliye Aybüke Özdemir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.