Aynalarý kýrýp içinden karanlýða yürüdüm Aydýnlýk düþmüyor gün ýþýmýyordu. Þafak söktü sökecek diye beklerken Uzun boylu, omuzlarý geniþ acýlarda yüzüp Ýçimin dehlizlerinde boðuldum. Dilimin ucuna bir þeyler geliyordu tutunmak için düþtüðüm derinlikte. Boðazýmdaki karanlýk koridordan Yüreðime akýttým ismini Kimse duymasýn bilmesin diye. Oysaki, bütün uvuzlarým seni zikrediyordu Tüm benliðiyle huzura teslim olmuþ bir abid gibi
Kendi düþüncelerim de þiirler, mektuplar yazýyordum. Takvim yapraklarýnýn hýzlý hýzlý deðiþtiðini görmek Zamanýn akýþýna yetiþemediðim anlar Ve Siyahýný sildiðim anýlardan. Yaþamýn renklerini pembe ve beyazdan yana, yaþamak istiyordum satýrlarýmda. Dalgalý bir deniz kýyýsýnda Yeniden gülmeye baþlayýp Yakamozlar eþliðinde hayallerime sýðýnmak Ýstiyordum.
Ellerimin içinde, kýrýk bir kadeh gibi geçmiþ günler Kýrýk parçalarý tutmak yerine daðýlmalarýna müsaade etmek, Ellerimde açýlan yaralarý sarmama izin verecek ti. Biliyorum ama Kýyamam O günleri parçalara bölmem
Aklým da kaldýðýnca suretin resmini çiziyorum þiirlerimin üst sayfasýna. Baðýný koparýp gittiðin ellerine bir çay veriyorum. Bir sigara tutuþturdum vedâbaz dudaklarýna Sevdiðin, hüzünlerimi koydum önüne "Ahirim sensin" diyor dinleðimiz türkü "Ahirim sensin"... Öyle güzel bir manzarasýn ki, daldýðým yerden can buldu hayalin gözlerim de. Dudaðýnda yanan ateþ, ha düþtü ha düþecek etek uçlarýma Bir kez daha Yakma bu caný, baðýþla diyemiyorum
Belki þiir di belki roman Alacasý düþmüþ bir akþam da Ben seni sana yazdým yine dilimdeki þahitsiz sözcüklerimle. Oysaki sen dilinin kýlýcýný kýrýlýncaya kadar yüreðime batýrýyorsun öldüren sözlerinle. Kýzmýyorum kalemime Bilirsin ki, Zordur; ancak imkansýz deðildir Silebilmek. Hiç telaþ etme yüreðim iyileþecek elbet bir gün kaleminden can bulan hayallerin Ýyileþecek F e r a h ol!..
#Hüzünlükent
Sosyal Medyada Paylaşın:
hüzünlükent Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.