MUAMMA

MUAMMA
Senin adýn yalnýzlýk
Benim hüzün…
Belki de bu yüzden yakýnýz birbirimize.
Ben yalnýz kaldýðýmdan hüzünlü
Sen hüzünlendikçe yalnýz…

Tebessümlerin emanetçisiyiz aslýnda ikimiz de
Gülüþlerimiz bir Çingene’nin kahkahasýnda kalmýþ
Firak talan etmiþ, bizden biri oluvermiþ
“Vuslat” deseler dilimiz de susar, kalemimiz de.

Sen, bende kendini gördün, kim bilir?
Ben…
Ben, sende belki de kaybettiðimi buldum.
Bir de kalktýk birbirimizden dileniyoruz çareyi
Bir de baktýk birbirimizle deðiþmiþiz derdi Biz, birbirimize ne gerek:
Sen, “ben” desen yüreðini
Ben, “sen” desem hep gizemi…

Oysa biz böyle de yalnýzýz.
Karanlýðýn matruþkasýnda,
Sabýrla aydýnlýðý aramýþýz.
Zor’a talip olmuþuz.
Fatih’in koca Ýstanbul’unda,
Çýkar mý bu yol,
Ýki acýdan bir mutluluða?

Erhan GÖK
(Muamma þiir kitabýmýzdan)

Sosyal Medyada Paylaşın: