Anne, yalanlara alýþýk mýsýn?
Sessiz, gökyüzü hep aðlayan bir iklimde, çocuk sevinçlerle, sonsuz
i mgelerle baþka bir gurbette anlatabilirim sana.
Bizim yaðmurumuzda ki yara izinin resmini göstermem sana.
Baþý duman duman þehrin tarihini yeniden yazarým
sana. Memleketimin yankýsý diyeyim sana akþamlarýmý. Ben temmuz
düþleri ile uyanýyorum sabahlara diyeyim sana. Ben tüm insanlarý, tüm
insanlar beni seviyor diyeyim sana. Kimliðimizin rengi açýk yeþil ama,
özümüzden kaybetmedik diyeyim sana... Sana, seni avutacak daha
neler neler diyeyim!!!
Anne, doðurduðun ama son sürat yabancýlaþan
oðlunun acýsýný, piþmanlýklarýný ekmeðine katýk edebilir misin?
Anne, sana anlata anlata bitiremediðim, adýný dost
koyduklarýmla aramýza uçurumlar girdi. Üç seanslýk bir tedavi ile
bitecek gibi deðildi yalanlarý, ihanetleri. Bir hoþça kal bile diyemediler.
Helalleþemediler, ya da ne bileyim güvenip kendilerine son kez zehir
tokuþturmaya gelemediler. Kiminin yapay acýlarý kalmýþ, kiminin
maskeleri odamda. Posta kutumda ihanet mektuplarý.
Anne, herkes ektiðini biçecek mi?
Anne, elini öptürecek bir sevgilim olmadý. Bahara kadar
sürmeyen bir iliþki daha yaþadým. Bu yeni asýrda aþklarýn yarýný yok
sanýrým. Saplantýlarýna tutuklu bir kadýndý ve hiçbir renge sýðmýyordu
yüzü. Anne, uzun soluklu sandýðým aþkýmýzý bir kaþýk suda boðdu.
Sanki aþkýn keskin kýlýcýndan geçirildi her her coþku her sevinç.
Olanlarý düþündükçe beynim aðrýyor. Unutmayý öðrenemedim bir de
boþ ver gitsin demesini. Yüzümde yitik bir sevdanýn izini taþýyorum.
Anne, babadan kalma sabýr dayanýr mý her gün yeniden dirilip gelen
ayrýlýða?..
Anne, sakýncalý baþlangýçlarýn, beni bile þaþýrtan cesaretimin
bedelini ödeyeceðim daha, biliyorum. Dün yüreðime benzin döküp
kundaklayanlarýn karþýsýna dimdik çýktým. Koca bir þehri haraca
baðlayanlar, herkesi köstebek sananlar; sýkýlý avuçlarýmdan dökülen
jiletleri gördükten sonra yanýma, yöreme uðramaz oldular. Anne ben
tehlikelerin ve risklerin tiryakisi olmuþum. Hayatý en uçlarda
yaþýyorum. Pire diye yorgan yakýyorum, kýzgýnlýklarýmý abartýyorum...
Beni ancak rüzgar döver, yüzümü ancak yaðmur parçalar.
Yaþamak bu mu, bilmiyorum, söyle anne?!...
Anne, görüyorsun durmadan sözcük tükürüyorum. Anne,
þiirlerimde anlamýný bilmediðim kýrmýzýlar. Beni büyüten, o durmadan
çoðalmýþ aydýnlýðýn, kýrýlýp düþtü gözlerimden. Masallarýn sustu
kulaklarýmda. Sýfýr numara saçlarým taranmaz artýk. Odamdaki
resimleri sök duvardan. Bilyalarýmý, ilk aþkýn mektuplarýný,
naftalinlenmiþ önlüðümü kaldýr at artýk. Anne, yüreðim adam olmadan
dönmeyeceðim. Sana artýk kendimle konuþmadýklarýmý
göndermeyeceðim. Sana tenimdeki su toplamýþ yanýklarýmý
gösteremem, yaralarýmý sardýramam. Ana yüreðin dayanmaz, bilirim.
Yüzüm gülmezse, dilim kötü söylerse üstüne alýnýrsýn. Aksayan her
yanýmda suç aratamam sana. Ben hala senin türkünü söylüyorum ama
týnýmýz farklý...
Anne seni çok seviyorum
Olanlar ve olacaklar için beni affet...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.