Yüreðimde kan revan, söylenmedik derdim var. Kuytuda gözyaþýmý içerim; kimse bilmez. Ne uzanan dost eli, ne evim, ne yurdum var. Gönül tarlamda hüzün biçerim; kimse bilmez.
Karþýlýksýz, ödünsüz muhabbet iken gaye, Tüm dengeleri bozar kesretten bir kinaye. Her adým, avuç avuç gölgemi örtsün diye, Hayal kýrýklarýmý saçarým; kimse bilmez.
Deðmeden saçlarýma meltemin gül nefesi, Yanaðýma konmadan gazellerin busesi, Dalýn hýçkýrýðýnda kaybolur kanat sesi. Meçhulüme sessizce uçarým; kimse bilmez.
Kavuþma içermese ne fark eder ki payda? Hissesine razýdýr, hasret çeken her þeyda. Gün batýmý göðsümü daraltýrken süveyda, Elimi Yaradan’a açarým; kimse bilmez.
Ufkumdan kaybolurken ömür yüklü son kervan, Yamaç, vadi dolansýn, eðlensin yola revan. Benimse sýðýnaðým son durakta ýssýz han. Vefasýzýn gadrinden naçarým; kimse bilmez.
Kýrýk aynalarýmda alkýþ tutan her nadan, Kabuðumu kaldýrýp kan çýkarýr yaradan. Çocukluðumu çalan müptezel þaþaadan Ýçimdeki sýlaya kaçarým; kimse bilmez.
Kalbe mülk olmak nedir, ya da bir cana yaren? Yitirdim pusulamý, ibresi aþk gösteren. Sanki hiç yaþamadan, yýkýlýp mükerreren. Yalnýzlar köprüsünden geçerim; kimse bilmez.
Mücella Pakdemir
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mücella Pakdemir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.